به نام خدایی که لُر آفرید                 دلش را از اندوه پُر آفرید

غمِ لُر غمِ غربتِ کوچ نیست                 خداوند لُر بره و قوچ نیست

خداحافظ ای کوچ هر سال من               خداحافظ ای بخت و اقبال من

خداحافظ ای چشمه های قشنگ              خداحافظ ای اسب و زین و تفنگ

      خداحافظ ای مردم ساده پوش             خداحافظ ای ایل پر جنب و جوش

خداحافظ ای مَشک و دُوْ و کَره             خداحافظ ای کبک و میش و بَره

یکی نْی بیاهِه ز کِینو به مال               بخونه سی مون کمی دِی بَلال

دلُم تنگِ سی پازِنونِ مُنار                    دلُم تنگِ سی بِرنُو سُوزِوار

  دلُم تنگِ سی مال و مشک و بُهون            سی کِیماس و مِرداس شاهنامه خون

دلُم ایخو وا مَم رضا و خلیل                 بِگَردُم به جُست کِلوُس و چَویل

دلُم ایخو برگرده او روزگار                    رِوِه مالِمون پشتِ تَنگِ مُنار

دلُم ایخو جونُم بهاری بوهِه                  همه زندگیم بختیاری بوهِه

تو ای ایلیاتی تو ای مرد کوچ                لُر و ترکمن،کرد و ترک و بلوچ

تو بشنو حدیث دل این مُرده را             تکاپوی بُغض ترک خورده را

غریبانه در انزوا مانده ام                      من از کوچ و از گله جامانده ام

   غریبیم و از غربت آزرده ایم                  نفس می کشیم از نفس مُرده ایم

                      شاعر: روشن سلیمانی