پنجاه سال پیش در ایلات بختیاری وقتی کسی فوت می کرد مردان فامیل متوفی به نشانه عزاداری مقداری کاه و گل درهم می آمیختند و به رسم عهد کهن روی لباس و بر سر و دو کتف خود می مالیدند و برای مشارکت ونشان دادن تالمات روحی خود ضمن نوحه سرایی با دو دست بر سر وسینه خود می کوبیدند..
زنان قدیم برای جوانان و دلاوران فامیل گیسوان خود را می بریدند و با نوک ناخن به صورت خود خراش سخت وارد می کردند بطوریکه صورت زخم و خون جاری می شد...!
مردان در سومین روز برای مراسم رسمی هفتمین روز باسنگ بدون ملات سازه ای مکعبی شکل با ارتفاع  1/5متر به نام مافه می ساختند و در روز هفتم  یک نفر مسلح با اسبی که آراسته به ذین و برگ و یراق و تفنگ به نشانه دلاوریهای مرحوم دور مافه می چرخانیدند و زنان سرود حزین می خواندند و مطربان ساز چپ می نواختند و مردم به تماشا ی مراسم کتل می نشستند....

ادامه در ادامه مطلب....

دژ آزاد مردان                           

                                           کوه  شو  ها ای  حصار  امن  مردان   دلیر
                                           ای فرازت  چشم نواز و ای هوایت  دل پذیر
                                           دیدنِ قامتِ تو   جلو ه ای  از ذات   خداست
                                           که مقیم   تو بصیر   است و  نَعیم    تو کثیر
                                            از همه دار ودرخت هایی که بود درسینه ات
                                            همچو مادر داده ای،برکودکانت،شهد و شیر
                                            مادر    فرزانه    فرزند  ، گوهر   والا   مقام
                                            ای که از  دامان تو   برخواست  اجداد  کبیر
                                            یادگار   کوروش   و    کمبوجیه   و    کیقباد
                                            ای که دادی از سخاوت خیل را تاج  و سریر
                                            ای که پایت برزمین است و  سرت برآسمان
                                            ای بلندا  مرتبه ،  ای باوقار ، ای  بی نظیر
                                            آنچنان تو  با  شکوهی  و  سرافراز و  رفیع
                                            که نمی گنجد به  وهم  خودستای  نا بصیر
                                            همچنان آراسته و سرسبز و  پا  برجا بمان
                                            تا بگردد  در فضای  تو  طنین   انداز   صفیر
                                            از سر  نابخردی ها،   عده ای   کوته   نظر
                                            می کشند از اوج اعلا ناجی  خود را به زیر  
                                            آن  همه  از خود  گذشتگی  نمودی  عاقبت
                                            ناسزا با دست بعضی ناسپاس گشتی اسیر
                                            ناسپاسانه    بریدند    کاکل    زلف    تورا
                                            تا که از جلوه بیفتی و به گردی گوشه گیر
                                            بهر  احیای  کوه شو   ای  برادر  باز  گرد
                                            تاکه بر داریم با هم  هردوگام در یک مسیر
                                            یاد   دوستان  نرود  نعمت   بادام   و  بلوط
                                            ای  که  بودی  قرنهایی از فقیران  دستگیر
                                            از   چراغی  و   جوادی  بر  نیاید   مدح  تو
                                            ای دژ  آزاد  مردان   ،  ای    تعلق   ناپذیر

 
........شادباشید